چرا فراوری داروهای ضد ویروس برای کرونا سخت است - مجله دکوراسیون کاشیا

به گزارش آخرین خبر، با توجه به شیوع گسترده کووید-19، احتیاج به ارائه داروهای ضد ویروس به شدت احساس می گردد اما فراوری دارویی که بتواند بر این بیماری غلبه کند، بسیار سخت است.

همه گیری کووید-19 ادامه دارد و تا به امروز جان بسیاری از افراد را گرفته است. یافتن درمان برای چنین بیماری که اثرات مخربی بر زندگی مردم و اقتصاد جوامع داشته است، کار سختی به شمار می رود.

طراحی و ارائه داروها همواره فرایند آهسته ای داشته و به مراحل گسترده نظارتی احتیاج دارد که کشف ابتدایی، آنالیز های حیوانی و آزمایش های بالینی روی انسان را شامل می شوند. بسیاری از دانشمندان باور دارند که با توجه به ظهور ویروس های سارس(SARS) در سال 2003 و مرس(MERS) در سال 2013 باید داروهای ضد ویروس وجود داشته باشند که می توانند کروناویروس را هدف قرار دهند.

با وجود این، هنگامی که تهدید این دو بیماری فروکش کرد و فقط در تعداد محدودی از کشورها باقی ماند، علاقه به سرمایه گذاری در این زمینه پژوهشی کاهش یافت و به همین دلیل گزینه های دارویی بسیار کمی در همه گیری کنونی وجود دارند.

به جز داروی رمدسیویر(Remdesivir )، گزینه های ضد ویروسی کمی برای کووید-19 وجود دارند. داروهایی مانند هیدروکسی کلروکین(Hydroxychloroquine) و آیورمکتین(Ivermectin )، به عنوان درمان شناخته شده اند اما داده های کمی برای پشتیبانی از این ادعاها وجود دارند.

در هر حال، باید دید که چرا یافتن داروهای ضد ویروس برای کووید-19 سخت است.

دهه هاست که پژوهش ها بر یافتن عوامل جدید ضد ویروس متمرکز بوده اند تا عفونت های ناشی از بیماری های گوناگون از سرماخوردگی گرفته تا ابولا را درمان نمایند. اگرچه موفقیت هایی در این زمینه وجود داشته است اما شکست ها به صورت قابل توجهی بیشتر بوده اند.

ویروس ها در مقایسه با آنتی بیوتیک ها که بر طیف گسترده ای از باکتری ها اثر می گذارند، بسیار متنوع هستند و آنقدر سریع تکامل می یابند که ارائه درمان موثر برای آنها، یک کار سخت به شمار می رود. باکتری ها ارگانیسم هایی با شباهت های بسیار هستند که برای دانشمندان قابل درک است.

برای نمونه، پنیسیلین موثر است زیرا به ساختار دیواره سلولی باکتری وارد می گردد که از پلیمر پپتیدوگلیکان(Peptidoglycan) ساخته شده است. سلول های انسان، این دیواره یا پلیمر را ندارند و به همین دلیل، آنتی بیوتیک هایی که از تشکیل آن پیشگیری می نمایند، باکتری ها را بدون صدمه زدن به سلول های سالم انسان از بین خواهند برد.

از سوی دیگر، ویروس ها برای زنده ماندن به میزبان خود وابسته هستند. ویروس ها دستگاه های سلولی میزبان را در اختیار می گیرند تا رونوشت هایی از خود تهیه نمایند و عفونت را گسترش دهند. هرچه ویروس بیشتر به میزبان وابسته باشد، عناصر سلولی کمتری دارد و اهداف کمتری را برای ضربه زدن با داروهای ضد ویروس به جا می گذارد.

به همین دلیل است که با توجه به شرایط اضطراری کنونی، واکسن ها به عنوان یک جایگزین مناسب تر ظاهر شده اند. واکسن ها به جای حمله مستقیم به ویروس، بدن را آموزش می دهند تا مهاجم بیگانه را به واسطه فراوری پادتن هایی که به ویروس متصل می شوند و آن را پیش از تکثیر شدن غیرفعال می نمایند، به سرعت تشخیص دهد و حذف کند.

اگرچه ساخت داروهای ضد ویروس، کاری چالش برانگیز است اما نمونه های موفقی نیز برای مقابله با HIV، هرپس(Herpes) و آنفلوانزا وجود دارد. مکانیسم های متداول، متوقف کردن ویروس پیش از ورود به سلول، هدف قرار دادن پوسته ویروس و یا ایجاد اختلال در چرخه تکثیر را شامل می گردد.

یکی از داروهای ضد ویروس که برای هرپس به کار می رود، اسیکلوویر(Acyclovir) است. ویروس به صورت ناخواسته، اسیکلوویر را در زنجیره DNA در حال رشد خود قرار می دهد و از آنجا که اسیکلوویر نمی تواند پیوندهای درستی را ایجاد کند، زنجیره DNA را پیش از تکمیل آن سرانجام می دهد.

ریباویرین(Ribavarin) که یک درمان موثر برای هپاتیت C به شمار می رود، روش مشابهی دارد و اشتباهاتی را به کد ژنتیکی ویروس وارد می نماید تا ویروس ضعیف گردد.

کروناویروس بسیار حیله گرتر از آن است که این مکانیسم ساده بتواند به طور کامل روی آن اثر کند. کروناویروس یکی از معدود ویروس هایی است که یک تصحیح نماینده درونی دارد تا این اشتباهات را مورد آنالیز قرار دهد و آنها را از بین ببرد.

رمدسیویر در اینجا یک مزیت کوچک دارد و آن یک بخش سازنده آران ای است که در رشته ویروس در حال رشد گنجانده می گردد اما شکل آن با ساختار معمولی ویروس متفاوت است و به همین دلیل به طور کامل در آنزیم قرار نمی گیرد. بدین ترتیب امکان می یابد تا از آنالیز فرار کند و فرایند فراوری آران ای ویروس متوقف گردد.

این مزیت روی کاغذ خوب به نظر می رسد اما رمدسیویر در آزمایش های بالینی، موفقیت کمی داشته است. شاید یکی از دلایل این باشد که دارو باید به صورت وریدی تزریق گردد و این کار معمولا پس از بروز نشانه های بیماری و هنگامی صورت می گیرد که بروز نشانه ها در شخص بیداد می نماید.

آزمایش های بالینی حاکی از این هستند که این دارو چندان به زنده ماندن یاری نمی نماید. شاید تبدیل کردن این دارو به یک قرص خوراکی یا اسپری استنشاقی بتواند تغییری ایجاد کند. بسیاری از شرکت های دارویی در حال حاضر به صورت فعال روی این موضوع کار می نمایند.

این موضوع بعید به نظر می رسد که نهایتا یک داروی معجزه آسا وجود داشته باشد تا بتواند یک بیماری همه گیر را در آینده سرانجام دهد یا حتی از آن پیشگیری کند زیرا مقاومت دارویی ویروس ها به سرعت گسترش می یابد اما دانشمندان امیدوارند که با سرمایه گذاری و پژوهش بیشتر، داروهای ضد ویروس در کنار روش های موثری مانند واکسن، فاصله گذاری اجتماعی و استفاده از ماسک بتوانند موقعیت بهتری را برای مهار شیوع کروناویروس فراهم نمایند.

هنوز سوالات بسیاری برای پاسخ دادن و موانع بسیاری برای غلبه کردن وجود دارند اما شیوع کووید-19، یک زنگ خطر برای بسیاری از دولت ها و شرکت هایی است که اکتشاف و سرمایه گذاری در این زمینه را اولویت قرار داده اند.