تور اروپا: بیالوزا، آخرین بازمانده جنگل های بکر اروپا - مجله دکوراسیون کاشیا

با ما سفر کنید و با تور اروپا از قاره سبز اروپا دیدن کنید و با دریافت خدمات ویزای شینگن از گردش به دور اروپا لذت ببرید.

قبل از ورود انسان به اروپا، شمال شرقی اروپا پر از جنگل های بکری بودند که هزاران کیلومتر در سراسر دشت اروپا کشیده شده بودند. امروزه تقریبا این جنگل ها به طور کامل از بین رفته و فقط چند درخت کهن در دورافتاده ترین نقاط Carpathians و دیگر منطقه ها کوهستانی به جای مانده است. جنگل بیالوزا (Bialowieza Forest) که یک استثنا است، بین مرز لهستان و بلاروس واقع شده است.

مساحت جنگل بیالوزا بیش از 1500 کیلومتر مربع است که تنها جنگل بکر کهن به جای مانده در سرزمین های اروپا است. در این جنگل درختان تنومند و بسیار بزرگ صنوبر، بلوط و ون سر بر آسمان افراشته اند. علاوه بر این گونه های گیاهی، بیش از 20 هزار گونه جانوری از جمله سنگین ترین حیوان اروپا یعنی گاومیش اروپایی که به عنوان ویسنت (wisent) شناخته می شود، زندگی می نماید که در اوایل قرن 20، خطر انقراض آن به علت شکار زیاد وجود داشت.

سابقه شکار در جنگل بیالوزا به قرن 14 بازمی شود، زمانی که پادشاه لهستان، مجوز شکار محدود را مرسوم کرد. از قرن 15 شکارچیان به جنگل نفوذ کردند و خود پادشاه لهستان (Władysław Jagiełło) هم برای شکار به این منطقه می آمد. پادشاه در وسط جنگل عمارت چوبی شکار برای خود ساخت. این عمارت چوبی به رنگ سفید،رنگ شد و روستایی که در آینده در میانه جنگل ساخته شد، به نام آن کلبه سفید رنگ عایدی؛ بیالوزا در زبان لهستانی به معنی عمارت سفید است.

زمانی که جنگل بیالوزا تحت مالکیت شاه Sigismund the Old عایدی، وی فرمانی صادر کرد که طبق آن شکار در این جنگل، برای افراد دیگر ممنوع شد. جنگل بیالوزا تا اواخر قرن 17 عمدتا دست نخورده و بدون سکنه باقی ماند. در اواخر قرن 17 چند روستا کوچک برای استخراج سنگ آهن محلی و فراوری قیر ساخته شد.

پس از تجزیه لهستان در اواخر قرن 18، تزار پل اول، تمامی قوانین حفاظتی را لغو کرد و جنگل بیالوزا بار دیگر به دست شکارچیان گاومیش اروپایی افتاد. تنها در عرض 15 سال، تعداد گاومیش های اروپایی از 500 راس، به کمتر از 200 راس کاهش یافت.

در قرن 19، سرنوشت جنگل بیالوزا با تغییر پی در پی در راس قدرت حاکم، بین منطقه ای حفاظت شده و منطقه شکار متغیر بود. با شروع قرن 20 میلادی، با حکومت تزارهای روسیه تمامی زمین های جنگل بیالوزا به منطقه محافظت شده شکارگاه سلطنتی با شکار بی حد و حصر حیوانات وحشی تبدیل شد. هزاران گوزن و گراز وحشی کشته شد. آخرین گاومیش اروپایی در سال 1921 به ضرب گلوله کشته و شکار شد.

زمانی که بعد از سرانجام جنگ لهستان و شوروی در سال 1921 حکومت تزارهای روسیه سقوط کرد و لهستان دوباره کنترل منطقه را به دست گرفت، جنگل بیالوزا به عنوان منطقه حفاظت شده ملی اعلام شد. در آن موقع فقط 54 گاومیش اروپایی در سراسر دنیا وجود داشت که هیچ یک از آن ها در جنگل بیالوزا زندگی نمی کردند. در سال 1929، دولت لهستان 4 گاومیش اروپایی را از باغ وحش های مختلف خریداری نموده و آن ها را در این جنگل رها کرد. د عرض 10 سال تعداد آن ها به 16 راس رسید.

درست زمانی که همه چیز به نظر درست پیش می رفت، جنگ دنیای دوم به راه افتاد. با پاکسازی قومیتی هیتلر، جنگل بیالوزا به پناهگاه چریک ها و هواداران لهستانی و شوروی تبدیل شد. درگیری های مسلحانه بین شورشیان و نیروهای نازی در این جنگل صورت می گرفت. هنوز هم قبر کسانی را که در این درگیری ها کشته شدند، می توان در جنگل دید.

پس از جنگ، جنگل بیالوزا بین لهستان و جمهوری سوسیالیستی بلاروس که به وسیله شوروی ها کنترل می شد، تقسیم شد. قسمتی از جنگل که تحت مدیریت جماهیر شوروی بود، تحت مدیریت اداره امور عمومی نهاده شد. اما بخشی از جنگل که در سرزمین لهستان قرار داشت، در سال 1947 به عنوان پارک ملی بیالوزا بازگشایی شد.

1921 بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تشکیل جمهوری بلاروس، جنگل بیالوزا در لیست میراث دنیای به ثبت رسید و از آن پس، مدیریت آن به طور مشترک به عهده لهستان و بلاروس است.