اگر دایناسور ها هرگز منقرض نمی شدند، امروز چه شکلی می شدند؟ - مجله دکوراسیون کاشیا

آسمان تاریک شد و گیاهان فتوسنتز را متوقف کردند و مردند و در پی آن، حیواناتی که از آن ها تغذیه کردند، تلف شدند. زنجیره غذایی از بین رفت. بیش از 90 درصد از همه گونه ها ناپدید شدند. وقتی گرد و غبار نشست، همه دایناسور ها به جز تعداد انگشت شماری از پرندگان منقرض شده بودند.

اما بسیاری تصور می نمایند این رویداد فاجعه بار، تکامل انسان را ممکن کرد. پستانداران بازمانده شکوفا شدند، از جمله پرومویت های کوچکی که در نهایت تکامل پیدا کردند و ما از آنها منشعب شده ایم.

تصور کنید سیارک با فاصله کمی از زمین می گذشت و دایناسور ها زنده مانده بودند. آیا در این صورت رپتور های بسیار تکامل یافته را در حال کاشت پرچم خود بر روی ماه می دیدیم؟!

دانشمندان دایناسور ها، درباره دنیایی فرضی بحث نموده اند که در آن، دایناسورها زنده می ماندند. آیا پستانداران باز می توانستند بر زمین مسلط شدند.

این ممکن است مانند یک داستان علمی تخیلی بد به نظر برسد، اما به سؤالات عمیق و فلسفی در خصوص تکامل می پردازد. آیا بشریت تصادفی روی زمین حاکم شده یا تکامل کاربران هوشمند ابزار اجتناب ناپذیر است؟

مغز ها، ابزار ها، زبان و گروه های اجتماعی بزرگ ما را به گونه ای مسلط بر سیاره می سازد. 8 میلیارد انسان انسان خردمند در هفت قاره وجود دارد. از نظر وزن، تعداد انسان ها از همه حیوانات وحشی بیشتر است.

ما نیمی از زمین را برای تغذیه خود تغییر داده ایم. شما می توانید استدلال کنید که موجوداتی مانند انسان ها مجبور به تکامل هستند.

در دهه 1980، دیرینه شناسی به نام دیل راسل، آزمایش فکری را پیشنهاد کرد که در آن یک دایناسور گوشتخوار به یک کاربر هوشمند تبدیل شد. این دایناسوروئید مغز بزرگی داشت و شست هایش مخالف جهت بقیه انگشت هایش بود و راست راه می رفت.

این امر غیرممکن نیست، اما بعید است. زیست شناسی یک حیوان جهت تکامل آن را محدود می نماید. نقطه آغاز شما نقاط پایانی شما را محدود می نماید.

اگر دانشگاه را ر ها کنید، احتمالاً جراح مغز، وکیل یا دانشمند موشکی ناسا نخواهید شد. اما ممکن است شما یک هنرمند، بازیگر یا کارآفرین باشید. مسیر هایی که در زندگی طی می کنیم در هایی را باز می نماید و در هایی دیگر را می بندد. این در خصوص تکامل نیز صادق است.

میزان دایناسور ها را در نظر بگیرید. با آغاز دوره ژوراسیک، دایناسور های سوروپود، برونتوزاروس و خویشاوندان آنها به غول های 30 تا 50 تنی به طول 30 متر تکامل یافتند که ده برابر وزن یک فیل و طول یک نهنگ آبی است.

این اتفاق در چندین گروه از جمله Diplodocidae، Brachiosauridae، Turiasauridae، Mamenchisauridae و Titanosauria رخ داد.

دایناسورها و پستانداران بزرگ تاریخ:

این اتفاق در قاره های مختلف، در زمان های مختلف و در اقلیم های مختلف، از بیابان ها گرفته تا جنگل های بارانی رخ داد. اما دایناسور های دیگری هم بودند که در این محیط ها زندگی می کردند به ابرغول تبدیل نشدند.

دایناسور های گوشتخوار بار ها و بار ها به صورت شکارچیان بزرگ ده متری و چند تنی را تکامل دادند. بیش از 100 میلیون سال، دایناسورها به صورت مگالوسورید ها، آلوسارید ها، کارکارودونتوسورید ها، نئووناتورید ها و در نهایت تیرانوسور ها شکارچیان رأس غول پیکر را تکامل یافتند.

دایناسور ها از نظر جثه بزرگ می شدند. اما مغز های نه چندان بزرگ داشتند و در طی تکامل مغزهایشان چندان بزرگ نشد. دایناسور های ژوراسیک مانند آلوزاروس، استگوزاروس و براکیوزاروس مغز های کوچکی داشتند.

در اواخر کرتاسه، 80 میلیون سال بعد، تیرانوسور ها و نوک اردک ها مغز های بزرگ تری تکامل دادند. اما مغز تی رکس علیرغم میزان اش، هنوز تنها 400 گرم وزن داشت. یک مغز Velociraptorهم تنها 15 گرم وزن داشت. میانگین وزن مغز انسان 1.3 کیلوگرم است.

دایناسور ها با گذشت زمان وارد مرحله جدیدی شدند. گیاهخواران کوچک رایج تر شدند و پرندگان متنوع شدند. شکل های پا دراز بعداً تکامل یافتند، تا مناسب نبرد با طعمه هایشان گردد.

به نظر می رسد دایناسور ها زندگی اجتماعی پیچیده تری داشته اند. آن ها آغاز به زندگی به صورت گله کردند و شاخ های پیچیده ای را برای مبارزه و نمایش ایجاد کردند. با این حال به نظر می رسد دایناسور ها باز مسیر تکاملی قبلی را تکرار کردند و گیاهخواران غول پیکر و گوشتخواران با مغز کوچک تکامل می یابند.

اما در این 100 میلیون سال اخیر در صورت عدم برخورد سیارک چه می شد. احتمالاً هنوز آن علفخواران غول پیکر و گردن دراز و شکارچیان غول پیکر تیرانوزور مانند وجود داشتند.

آن ها ممکن بود مغز های کمی بزرگتر را تکامل می دادند، اما شواهد کمی وجود دارد که آن ها به نابغه تبدیل می شدند. بعلاوه بعید نیست که پستانداران عرصه را بر آنها تنگ می کردند.

در این میان، پستانداران محدودیت های متفاوتی داشتند. آن ها هرگز به صورت علفخواران و گوشتخواران فوق غول پیکر را تکامل نیافتند. اما آن ها مرتب مغزیشان بزرگ تر می شد. مغز های عظیمر اورکا ها، نهنگ های اسپرم، نهنگ های بالین، فیل ها، فوک های پلنگ و میمون ها تکامل یافتند.

امروزه، تعداد کمی از نوادگان دایناسور ها - پرندگانی مانند کلاغ و طوطی - مغز های پیچیده ای دارند. آن ها می توانند از ابزار استفاده نمایند، صحبت نمایند و بشمارند. اما این پستاندارانی مانند میمون ها، فیل ها و دلفین ها هستند که بزرگترین مغز ها و پیچیده ترین رفتار ها را تکامل دادند.

نسبت مغز به کل بدن در پستانداران، دایناسورها و پرندگان:

نقاط آغاز ممکن است نقاط پایانی را محدود نمایند، اما سرنوشت را تضمین نمی نمایند. استیو جابز، بیل گیتس و مارک زاکربرگ همگی دانشگاه را ر ها کردند. اما هرانصرافی از تحصیل شما را به صورت اتوماتیک تبدیل به میلیاردر نمی نماید، در این صورت هر ترک تحصیل نموده ای ثروتمند می شد. مهم این است که شما از جای درست آغاز کنید و به فرصت ها و شانس هم احتیاج دارید.

تاریخچه تکاملی نخستی ها نشان می دهد که تکامل ما غیرقابل اجتناب بوده است. در آفریقا، نخستی ها به میمون های با مغز بزرگ تبدیل شدند و بیش از 7 میلیون سال بعد انسان های مدرن را به وجود آوردند. اما در جا های دیگر تکامل پستانداران مسیر های بسیار متفاوتی را طی کرد.

زمانی که میمون ها 35 میلیون سال پیش به آمریکای جنوبی رسیدند، به گونه های بیشتری تبدیل شدند. و پستانداران حداقل سه بار جداگانه به آمریکای شمالی رسیدند، 55 میلیون سال پیش، 50 میلیون سال پیش، و 20 میلیون سال پیش.

با این حال، آن ها به گونه ای تبدیل نشدند که سلاح های هسته ای و گوشی های هوشمند بسازند. در عوض، به دلایلی که ما نمی فهمیم، آن ها منقرض شدند.

در آفریقا و تنها در آفریقا، تکامل پستانداران جهت منحصر به فردی را در پیش گرفت. پس چیزی در تعامل آنها جانوران، گیاهان یا جغرافیای آفریقا باعث تکامل میمون ها شد.

به صورت کلی حتی با از بین رفتن دایناسور ها، تکامل ما به ترکیب مناسبی از فرصت و شانس احتیاج داشت.

نوشته نیکلاس آر. لانگریچ، مدرس ارشد دیرینه شناسی و زیست شناسی تکاملی، دانشگاه باث

منبع: The Conversation