شورای امنیت تلاش مذبوحانه آمریکا را برای نابودی موفقیت دیپلماتیک قرن 21 ناکام می گذارد - مجله دکوراسیون کاشیا

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری خبرنگاران، محمدجواد ظریف در مقاله ای در دیلی آنلاین نوشت: سرسختی و غیرقابل پیش بینی بودن ایالات متحده هیچ ارتباطی با اجرای ماهرانه تئوری بازی ها ندارد.

مشروح مقاله در زیر آمده است:

رژیم فعلی در واشنگتن صرف نظر از سوءمدیریت COVID-19 در کشور خود یا تضعیف نمودن صلح و ثبات در خارج از کشور، هیچ برنامه واقعی ندارد، مگر اینکه کورکورانه به تمام کسانی که حامی حاکمیت قانون اند حمله کند.

نحوه برخورد ایالات متحده با قطعنامه 2231 شورای امنیت ملل متحد، که تائید کننده و تفکیک ناپذیر از برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)، که معمولاً با عنوان توافق هسته ای ایران شناخته می شود، در این زمینه یک مثال روشن است.

در ژوئیه سال 2015 میلادی، ایران، ایالات متحده، روسیه، چین، بریتانیا، فرانسه و آلمان با هدف رفع هرگونه نگرانی در مورد ماهیت منحصراً صلح آمیز برنامه هسته ای ایران و در عین حال رهایی مردم ایران از تحریم های غیرانسانی و ناعادلانه، به توافق مهمی دست یافتند. به عنوان بخشی از تعهدات ذیل برجام، ایالات متحده و نیز سایر کشورهای امضاء کننده، به طور مشترک بانی قطعنامه 2231 شورای امنیت ملل متحد شدند، که برجام جزء لایتجزای آن است و تمام 90 صفحه آن به قطعنامه پیوست شده است، بنابراین قطعنامه برجام را به مثابه حقوق بین الملل تثبیت می کند.

با این حال، در ماه مه سال 2018 دولت ایالات متحده گفت که به طور یک جانبه تصمیم به متوقف کردن مشارکت در برجام گرفته است. از آن زمان به بعد، ایران و باقی جامعه بین المللی در موقعیت خارق العاده ای قرار گرفته اند تا شاهد این باشند که ایالات متحده، نخستین دولت در تاریخ ملل متحد است که نه تنها یک قطعنامه الزام آور را که خود بانی آن بوده نقض می کند، بلکه آن دولت ها و شرکت هایی را که با اجرای مفاد آن قطعنامه، از حقوق بین الملل حمایت می کنند، مجازات می کند.همانطور که ماه گذشته به شورای امنیت هشدار دادم، این وضع موجود نه مطلوب است و نه پایدار، بنابراین ما در یک گذرگاه هستیم.

کارزار دروغ پراکنی دولت ایالات متحده ازجمله ادعاهای غلط و جعلی درباره اجماع منطقه ای درباره عواقب پایبندی امضاکنندگان باقی مانده از برجام به مفاد توافقنامه از جمله عادی سازی همکاری های دفاعی ایران با دنیا در ماه اکتبر نیرنگی برای پنهان کردن انگیزه های واقعی و بدخواهانه آن است: آمریکا در فروپاشاندن قطعنامه 2231 علیرغم دو سال تحمیل بی رحمانه ترین فشار حداکثری که تا به امروز به یک ملت تحمیل شده است از جمله محروم کردن مردم عادی ایرانی از دسترسی به داروها و تجهیزات پزشکی در هنگام کشنده ترین بیماری همه گیر که دنیا در دهه های متمادی به خود دیده است شکست خورد. اکنون آمریکا امیدوار است که با سوء تفسیر خود از مفاد همان قطعنامه ای که در سال 2018 آن را ترک کرد، سرانجام همان قطعنامه را نابود کند. این رفتار عمیقاً مخرب ایالات متحده کل ساختار ملل متحد را هدف گرفته است. شیوه ای که آمریکا در پیش گرفته است تا با استفاده از ساز و کار خود ملل متحد، این نهاد دنیای را نابود کند.

موضوعات و پیامدهای مهمی در این ارتباط وجود دارد که در این زمینه باید مد نظر قرار گیرند:

اول و مهمتر از همه، ممکن است کسی تعجب کند که چرا یا چگونه فروپاشی تنها یک قطعنامه شورای امنیت ملل متحد در یک مورد خاص، به نتایج وسیع تر و عام می انجامد. این ارتباط کاملا وجود دارد. اگر شورای امنیت با قلدرمآبی یک عضو مجبور به انهدام قطعنامه خودش شود، در واقع شاهد چند نسل عقب گرد در دستاورد چندجانبه گرایی جامعه دنیای خواهد بود. بدون احترام همه قدرت ها به اصولی که شورای امنیت برای تحقق آن ها ایجاد شده، شورا نمی تواند به وظایف خود عمل نماید و هیچ ملتی نیز نمی تواند صلاحیت و اقتدار آن را بپذیرد.

ما نباید فراموش کنیم که همین رژیم حاکم بر آمریکا به طرز بچگانه ای در زمان بدترین همه گیری دنیای بیماری، از سازمان بهداشت دنیای (WHO) خارج شد، اما اکنون در تلاش است تا هدایت فرایند اصلاحات همان سازمان بهداشت دنیای را حتی به قیمت آزرده کردن نزدیکترین متحدان غربی خود در دست گیرد.

اگر به ایالات متحده اجازه داده شود تا به این راستا ادامه دهد، دنیا به سمت استاندارد قدرت حق می سازد عقب گرد خواهد کرد؛ و گرچه این ممکن است برای جنگ طلبان دوران جنگ سرد که به دنبال اهداف جدید هستند جذاب باشد، اما باید توجه داشته باشند که حتی منطق زور دوران جنگ سرد نیز حدومرز خود را دارد: هر دو ابر قدرت قرن گذشته، شاهد کاهش نفوذ بین المللی خود در نتیجه شکست نظامی در افغانستان کشوری با تولید ناخالص داخلی 14 برابر کمتر از درآمد سالانه شرکت اپل بوده اند.

ما همچنین در سال های گذشته دیده ایم که دولت آمریکا به موازات حمله به نهادها و توافق های بین المللی به چه صورت تلاش کرده تا حقوق داخلی خود را جایگزین حقوق بین الملل کند. در عمل، این بدان معناست که اکنون خزانه داری دولت ایالات متحده است و نه دولت های اروپایی که تصمیم می گیرند شرکت های اروپایی با چه کسی فعالیت های تجاری داشته باشند، چه در ارتباط با اجرای قطعنامه 2231 و چه اجرای خط لوله انتقال گاز نورداستریم.

در حالی که تا به امروز اصولاً این ایالات متحده آمریکا بوده که به دنبال گسترش صلاحیت قوانین داخلی خود بوده است، هیچ دلیلی وجود ندارد که این فرایند منحصر به آمریکا باقی بماند.

با گشودن این جعبه پاندورا و با تمکین به آن از سوی برخی دولت ها، تصور آینده ای که شهفرایندان عادی و بنگاه های خصوصی با اتهامات فراسرزمینی ناشی از قوانین فزاینده داخلی سایر کشورها روبرو شوند، دور از انتظار نیست؛ همچون قوانین داخلی محدودکننده سفر، تجارت و سرمایه گذاری بین المللی دیگران. سرانجامی به غایت واپس گرایانه در دنیای دنیای شده ما.

بنابراین، جامعه دنیای به طور کلی و شورای امنیت ملل متحد به طور ویژه با تصمیم مهمی روبرو است: آیا احترام به حاکمیت قانون را تثبیت می کنیم یا به قانون جنگل باز می گردیم؟

در حالی که ایران تاب آوری و پاسخ قاطعانه خود را درقبال قلدرمآبی بدسگالانه ثابت کرده است، من اطمینان دارم در هفته ها و ماه های حساس بعدی اعضای شورای امنیت تلاش مذبوحانه انتخاباتی دولت مستأصل ایالات متحده را برای نابودسازی موفقیت دیپلماتیک قرن بیست و یکم ناکام می گذارند و اجازه نخواهند داد، در این فرایند آنچه از چندجانبه گرایی و حقوق بین الملل باقی مانده است، نابود شود.

4106/4033/